E.O.Κ.Α - ΕΤΣΙ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Ο αγώνας της ΕΟΚΑ είναι απο τα σημαντικότερα επαναστατικά εθνικά κινήματα που έχει να επιδείξει το γένος καθόλη τη διάρκεια της ιστορίας και το τελευταίο Εθνικό κι Επαναστατικό Κίνημα στο Πανελλήνιο. Είναι η στιγμή που οι σκλάβοι της Κύπρου σπάνε τα δεσμά της δουλείας ζητώντας μέσα απο ένα τίμιο αγώνα την Ελευθερία τους και την Εθνική τους ολοκλήρωση – τίποτα λιγότερο δηλαδή από την ΕΝΩΣΗ με την μάνα Ελλάδα.

Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο πως μια χούφτα ανθρώποι αποφάσισαν να αντισταθούν και εν τέλει κατόρθωσαν να επικρατήσουν πάνω σε μια αυτοκρατορία. Μοναδικό τους όπλο υπήρξε η ακατάπαυστη αγάπη που έτρεφαν για την Πατρίδα και την Ελευθερία. Άνδρες, γυναίκες, γέροι, παιδία, όλοι μαζί σαν μια γροθία, ενώθηκαν και αγωνίστικαν μέχρι τέλους. Σ’ αυτό το σημείο ακολουθεί πολύ επιγραμματικά το χρονικό του Εθνικο-Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ, τονίζοντας  πως το ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΗΡΩΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ’55-’59 είναι αφιερωμένο στις εξέχουσες προσωπικότητες όλων των παλικαριών που έπεσαν υπέρ πίστεος και πατρίδος.

Ο αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α δεν ήρθε σε τυχαία χρονική περίοδο. Τα γεγονότα από μόνα τους οδηγούσαν σ’ αυτή την εξέλιξη. Τα Οκτωβριανά το 1931, και το Ενωτικό δημοψήφισμα του 1950 ήταν μικρά σημάδια για το τι θα ακολουθούσε, διότι οι (τότε) Έλληνες δεν περιεβάλλονταν από κανένα ίχνος συμβιβασμού, από κανένα ίχνος καλοπέρασης και “βολέματος”. Έτσι δεν άργησε και το μαζικό ένοπλο ξέσπασμα του Ελληνικού Πληθυσμού της ελληνικής μας νήσου.

Έτσι λοιπόν, το πρωινό της 1ης Απριλίου του 1955 δεν ήταν το ίδιο με όλα τα άλλα. Το μέλλον του νησιού, των ηρωικών αγωνιστών και γενικότερα της ιστορίας της μαρτυρικής μεγαλονήσου, διαγραφόταν λαμπρό, με επίχρυσα γράμματα, δίπλα από όλα τα άλλα θαυμαστά γεγονότα ολάκερης της Ελληνικής μας ιστορίας.

Η Κύπρος ξύπνησε κάτω απο το ξέσπασμα εκρήξεων σε όλες τις πόλεις, οι προκηρύξεις ήταν ήδη φανερές στα μάτια όλων, φυλλάδια είχαν γεμίσει τους δρόμους και τις πλατείες απο το πιο μικρό χωρίο μέχρι και το πιο κεντρικό σημείο της πρωτεύουσας ενώ ταυτόχρονα μαθητές, μέλοι της Α.Ν.Ε., νέοι, νέες και γέροι ξεχήθηκαν στους δρόμους κρατώντας γαλανόλευκες σημαίες και με απαράμιλλο δέος διακύρητταν την επιθυμία τους και την απαίτηση τους για ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ ΚΑΙ ΕΝΩΣΗ. Μια επιθυμία απόλυτα φυσιολογική για όλους τους ανθρώπους πάνω στον πλανήτη που επιζητούν το αναφαίρετο δικαίωμά τους για να αποφασίσουν οι ίδιοι για το μέλλον του τόπου τους. Από αυτό το σημείο και μετά, η Κύπρος ξεκίνησε σιγά σιγά να γράφει με ολόχρυσα γράμματα την ιστορία του Εθνικοαπελευθερωτικού της Αγώνα, μέσα στον μεγάλο διαμαντένιο τόμο, όπου είναι γραμμένα τα γεγονότα για τις Θερμοπύλες και τις Πλαταιές, για τον Αχιλλέα, τον Περικλή και τον Θεμιστοκλή, για την μάχη του Ανδρούτσου στο Χάνι της Γραβιάς και για όλες τις νικηφόρες μάχες των Ελλήνων επί των κατακτητών. Τα αμούστακα παλικάρια θα υπογράφονταν ως οι αυριανοί Λεωνίδες και υπερασπιστές της δύσμοιρης και πολυβασανισμένης ετούτης πατρίδος.

Ακολουθεί το παράθεμα από τον όρκο των αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α στην Κύπρο (1955-1959):

«Ὁρκίζομαι εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ὅτι:

1.- Θὰ ἀγωνισθῶ μὲ ὄλας μου τᾶς δυνάμεις διὰ τὴν ἀπελευθέρωσιν τῆς Κύπρου ἀπὸ τὸν Ἀγγλικὸν ζυγόν, θυσιάζωνκαι αὐτὴν τὴν ζωήν μου.
2.- Δὲν θὰ ἐγκαταλείψω τὸν ἀγώνα ὑπὸ οἱονδήποτε πρόσχημα παρὰ μόνον ὅταν διαταχθῶ ὑπὸ τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ὀργανώσεως καὶ ἀφοῦ ἐκπληρωθῆ ὁ σκοπὸς τοῦ ἀγῶνος.
3.- Θὰ πειθαρχήσω ἀπολύτως εἰς τᾶς διαταγᾶς τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ὀργανώσεως καὶ μόνον τούτου.
4.- Συλλαμβανόμενος θὰ τηρήσω ἀπόλυτον ἐχεμύθειαν τόσον ἐπὶ τῶν μυστικῶν της Ὀργανώσεως ὅσον καὶ ἐπὶ τῶν ὀνομάτων τῶν συμμαχητῶν μου, ἔστω καὶ ἐὰν βασανισθῶ διὰ νὰ ὁμολογήσω.
5.- Δὲν θὰ ἀνακοινῶ εἰς οὐδένα διαταγὴν τῆς Ὀργανώσεως ἢ μυστικὸν τὸ ὁποῖον περιῆλθεν εἰς γνῶσιν μου παρὰ μόνον εἰς ἐκείνους δι’οὓς ἔχω ἐξουσιοδότησιν ὑπὸ τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ὀργανώσεως.
6.- Τᾶς πράξεις μου θὰ κατευθύνη μόνον τὸ συμφέρον τοῦ ἀγῶνος καὶ θὰ εἶναι ἀπηλλαγμέναι πάσης ἰδιοτελείας ἢ κομματικοῦ συμφέροντος.
7.- Ἐὰν παραβῶ τὸν ὅρκον μου θὰ εἶμαι ΑΤΙΜΟΣ καὶ ἄξιος πάσης τιμωρίας».

Μετά τον όρκο, ακολουθούσε η υπογραφή του μυουμένου.

Η Ε.Ο.Κ.Α βρισκόταν σε άρτεια οργάνωση και εκπαίδευση κάτω από τις οδηγίες του αήμνηστου αρχηγού της οργάνωσης Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή, του οποίου το όνομα αναστάτωνε τους Άγγλους και όχι μόνο. Κάτω από πλήρη μυστικότητα και με ακρίβεια εκτελούνταν οι διαταγές του αρχηγού. Κι έτσι με το πέρασμα των καιρών, όλο και περισσότερος κόσμος εντασσόταν στις αντάρτικες ομάδες της ΕΟΚΑ σ’ όλους τους τομείς της (Λευκωσίας-Λεμεσού-Λάρνακας-Πάφου-Κερύνειας-Αμμοχώστου). Άνδρες όπως ο Μάρκος Δράκος, ο Ανδρέας Ζάκος, ο Κυριάκος Μάτσης, ο Χρίστος Σαμάρας, ο Μάκης Γιωργάλλας, ο Ανδρέας Δημητρίου, ο Φώτης Πίττας και άλλοι πολλοί έπεσαν νεκροί για την ΕΝΩΣΗ με την μάνα μας Ελλάδα, την Πατρίδα μας και την τιμή της φυλής και του Έθνους ταυτόχρονα. Κανενός δε χύθηκε το αίμα ούτε στην αγχόνη, ούτε στα ολοκαυτώματα, για την ομοσπονδία όπως επίσης κανείς από αυτούς δεν πέθανε για την κολοβή ανεξαρτησία που μας δόθηκε μετά τη λήξη του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα. Λαμπρό παράδειγμα, ο Υπαρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α, Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Σταυραετός του Μαχαιρά, που σαν δεύτερος Λεωνίδας βροντοφώναξε «Μολών Λαβέ» στους Άγγλους και προτίμησε να πεθάνει με το όπλο στο χέρι, την ματία στον ουρανό και την καρδία στην Ελλάδα παρά να παραδοθεί στον εχθρό. Άνθρωποι λαμπρά παραδείγματα για το παρόν και το μέλλον, που η μνήμη τους δε θα πάψει ποτέ να υφίσταται στις συνειδήσεις μας.

Η βαρβαρότητα που επέδειξαν οι Άγγλοι στην προσπάθειά τους να καταστήλουν την εξέγερση των Ελλήνων στο νησί, μας αποδυκνύει τη ψυχική δύναμη και το ακατάλυτο σθένος των αγωνιστών, που άντεξαν κάθε είδους βασανιστήρια μέχρι και το θάνατο για την πατρίδα τους. Ζωντανό παράδειγμα και πάλι, τα φυλακισμένα μνήματα. Ο χώρος που οι κατακτητές περνούσαν την θηλιά στο λαιμό των αγωνιστών - ενώ αυτοί τραγουδούσαν μέχρι και την τελευταία τους πνοή τον “Ύμνον εις την Ελευθερίαν” - μετατράπηκε σε βωμό και ιερό της ελευθερίας. Στο βωμό όπου απελευθερώθηκαν και κατάφεραν και πέταξαν οι ψυχές 9 παλικαριών καθώς ανέβαιναν τα σκαλία της ελευθερίας και της αιωνιότητας, κατακτώντας με αυτό τον τρόπο την μακαριότητα.

Ο αγώνας της ΕΟΚΑ αποτελεί λαμπρό παράδειγμα για όλους εμάς. Μας δίνει το μήνυμα και την πίστη πως για ότι θέλουμε να πετύχουμε θα πρέπει να αγωνιστούμε και να είμαστε έτοιμοι για κάθε θυσία. Πως θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία. Πως τίποτα δεν χαρίζεται. Γιατί πολύ απλά, η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ δεν πουλιέται και ούτε θα την βρούμε ποτέ σε τιμή ευκαιρίας.

Έτσι και εμείς τιμώντας τους αγωνιστές της Ελευθερίας και της Ένωσης, δίδουμε όρκο σ’ αυτούς, πως θα παραμείνουμε πιστοί στα ιδανικά που μας γαλούχησαν και μας παρέδωσαν μέσω της ιεράς τους παρακαταθήκης. Θα αποτελέσουμε την ασπίδα του Έθνους και της πατρίδος μας, έστω και αν δεχόμαστε πολλές και βαθιές χαρακίες, έστω κι αν τα χτυπήματα έρχονται σαν βέλη από παντού, έστω κι αν είμαστε είτε λίγοι, είτε μόνοι, είτε μετά πολλών. Ποτέ δε θα κάψουμε το φρόνημά μας και ποτέ δε θα μιλήσουμε για τίποτε άλλο εκτός από Ελευθερία. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο από αυτό που και οι ίδιοι γαλουχήθηκαν, μεγάλωσαν και πορεύθηκαν στη ζωή.

Ενωμένοι θα προσπαθήσουμε να πορευθούμε στο βωμό σας, ανάβωντας το ιερό πυρ που θα μας θυμίζει τους αγώνες και τις θυσίες σας, μα πάνω απ’ όλα το χρέος μας προς τα πρόσωπά σας και την πατρίδα μας.

“Των αθανάτων το κρασί,
το βρετε ‘σείς και πίνετε.
Ζωή για εσάς ο θάνατος
κι ΑΘΑΝΑΤΟΙ θα μείνετε”

Το 1821 και η Κύπρος

                          1821 ΚΑΙ Η ΚΥΠΡΟΣ

Μέρα εορτασμού της Εθνικής Παλιγγενεσίας η αυριανή (25/3/2011). Μέρα χαράς και απόδοσης τιμών σε εκείνους που έδωσαν ότι πολυτιμότερο είχαν για του Θεού την πίστη την Αγία και της Μεγάλης μάνας Ελλάδας την ελευθερία. Σε αυτόν τον Πανεθνικό ξεσηκωμό παρούσα όπως πάντα με κάθε τρόπο και η Κύπρος. Το Παλαιόθεν μικρό Ελληνικό Νησί. Η μικρή νήσος των αμέτρητων Ηρώων και των εκατοντάδων Αγίων.

Η παρουσία των Ελλήνων Κυπρίων εθελοντών στους Εθνικούς αγώνες υπήρξε πάντοτε ιδιαίτερα σημαντική. Σκορπισμένοι παντού σε όλα τα τουρκοπατημένα εδάφη, οι Έλληνες της Κύπρου, μετείχαν ενεργώς στην δημιουργία των συνθηκών πάνω στις οποίες έκτισε και πρόσφερε η Φιλική Εταιρεία. Έτσι, παρά το γεγονός ότι στην μεγάλη Συνέλευση των μελών της Φιλικής Εταιρείας που πραγματοποιήθηκε στο Ισμαήλιο την 1η Οκτωβρίου 1820, αποφασίζεται η συμμετοχή της Κύπρου στην Εθνεγερσία να περιορισθεί μόνο σε χρηματική βοήθεια, τον Απρίλιο του 1821 πέφτουν στα χέρια των τούρκων στην Κύπρο, προκηρύξεις με επαναστατικό περιεχόμενο.

Οι εξελίξεις είναι πλέον ραγδαίες. Οι προγραφές των επαναστατημένων Ελλήνων της Κύπρου αμέτρητες. 9η Ιουλίου 1821: Στο Σεράϊ της Λευκωσίας, Ο Κουτσούκ Μεχμέτ διαβάζει το φιρμάνι του σουλτάνου και αρχίζει τις σφαγές και τους απαγχονισμούς. Πρώτο κρεμάζει τον Αρχιεπίσκοπο Κυπριανό. Ακολουθούν οι άγριες δολοφονίες όλων των Δεσποτάδων και των προκρίτων, στο σύνολο 486. Ήταν η πρώτη κατάθεση φόρου αίματος της Κύπρου στον Εθνικό ξεσηκωμό. Είχαν προηγηθεί πολλές άλλες θυσίες με πιο χαρακτηριστική εκείνη του Ιωάννη Καρατζά, που μαζί με τον Ρήγα και άλλους έξι συνεργάτες του σύρθηκαν στα μπουντρούμια του Βελιγραδίου και ακολούθως στραγγαλίστηκαν και ρίφθηκαν στον Δούναβη.

Στις 6 Δεκεμβρίου 1821 μια ομάδα συναντάται στην Μασσαλία με τον Νικόλαο Θησέα. Ακολουθεί η έκδοση σχετικής προκήρυξης: «Νομίζομεν ενώπιον Θεού και ανθρώπων ότι έχομεν κάθε δίκαιον να μη γνωρίζουμε πλέον δια διοίκησιν τους αιμοβόρους τούτους ληστάς, αλλά συμφώνως με τους λοιπούς αδελφούς ημών Έλληνας θέλομεν προσπαθήσει δια την ελευθερία της ειρηνικής ημών, πάλαι ποτέ μεν μακαρίας, ήδη δε τρισαθλίας νήσου Κύπρου».

Η Κύπρος είναι παρούσα με τους δικούς της αντιπροσώπους και στις Εθνοσυνελεύσεις του 1825. Από τα απομνημονεύματα και τα γραπτά κείμενα των Κολοκοτρώνη, Μακρυγιάννη, Νοταρά, Πετρόμπεη, Γιατράκου, Μαυρομιχάλη και άλλων πολλών αγωνιστών, πιστοποιείται η μαζική συμμετοχή τουλάχιστον χιλίων εθελοντών Ελλήνων Κυπρίων στην Εθνεγερσία του 1821. Ανυπέρβλητη προσφορά, αν αναλογισθούμε τις δυσκολίες της εποχής και το μικρό μέγεθος του πληθυσμού της Κύπρου. Ήταν δεν ήταν 80.000, τότε, οι Ελληνικές ψυχές στην Μεγαλόνησο.

Από το ιστορικό Μουσείο του Υπουργείου Εξωτερικών, το Αρχείο της Βουλής, το Αρχείο της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας, το Αρχείο Αγωνιστών της Εθνικής Βιβλιοθήκης, το Γενικό Αρχείο του Κράτους, τα Αρχεία Μητροπόλεων και Μοναστηριών και άλλες πολλές ιστορικές πηγές αναφέρονται πολλές λεπτομέρειες για την συμμετοχή των Ελλήνων Κυπρίων στην Εθνική Παλιγγενεσία. Ο Επίσκοπος Δημητσάνας Φιλόθεος Χατζής που λειτουργούσε τους μπαρουτόμυλους Δημητσάνας, συνελήφθη και πέθανε ύστερα από φρικτά βασανιστήρια στις φυλακές της Τριπολιτσάς. Ο Ιεράρχης Νικομήδειας Αθανάσιος Καρύδης συνελήφθη με τον Πατριάρχη και σύρθηκε μαζί του στην αγχόνη. Στην πολιορκία της Ακροπόλεως από τον Κιουταχή συμμετέχουν τουλάχιστον 137 Έλληνες Κύπριοι. Ο Μιχάλης Κυπραίος πρωτοπαλίκαρο του Μακρυγιάννη πέρασε κολυμπώντας τις γραμμές τους εχθρού και έσωσε τους 1180 πολιορκημένους του Νεοκάστρου. Γράφει σχετικώς ο ίδιος ο Μακρυγιάννης: «Τότε εκεί όπου ριχτήκαμε σ’ το γιρούσι μου επληγώθη βαρέως και ύστερα πέθανε ο πατριώτης Μιχάλης Κυπραίος απούστειλα της πλεγής και πήγε εις την Αγγλική φρεγάτα όταν κινδυνεύσαμε εις το Νιόκαστρο».

Στους τριακόσιους της Ιόνιου Φάλαγγας περιλαμβάνονται και δεκαεννέα Έλληνες Κύπριοι. Ο Κανάρης έφθανε συχνά στις ακτές της Κερύνειας και φόρτωνε προμήθειες για την επαναστατημένη Ελλάδα. Στην μάχη της Τριπολιτσάς υπήρχε συμμετοχή τεσσάρων τουλάχιστον Κυπρίων, του Ιωάννη Γεωργίου, του Χρήστου Μιχάηλου (υπαξιωματικού), του Ιωάννη Κυπρίου (λοχαγού) και του Ιωάννη Κυπρίου. Και σε μαρμάρινη πλάκα στο Ιστορικό Πάρκο Μεσολογγίου μαρτυριέται ο θάνατος επτά Κυπρίων κατά την ηρωική έξοδο. Ο Ιωάννης Σταυριανού από την Λόφου της Λεμεσού, υπασπιστής του Γεωργίου Καραϊσκάκη, παρόν στην μάχη των Αθηνών, είναι ο μόνος Έλληνας Κύπριος που άφησε απομνημονεύματα στα οποία μάλιστα υποστηρίζει ότι ο μεγάλος μας οπλαρχηγός δεν έπεσε από εχθρικό βόλι, αλλά δολοφονήθηκε πισώπλατα από χέρι αδελφικό.

Με πολύ αίμα και τις θυσίες αμέτρητες έγραψε ο Έλληνας τις ένδοξες σελίδες του ’21. Από την Κύπρο έως την Βόρειο Ήπειρο και από την Κρήτη έως την πόλη και την Μικρά Ασία. Η μη απελευθέρωση της Κύπρου αλλά και άλλων αλύτρωτων έως και σήμερα ελληνικών εδαφών δεν άλλαξε παρά την τεράστια πίκρα τα αισθήματα των Ελλήνων της Κύπρου απέναντι στην απελευθερωμένη γη του Ελληνισμού. Γι αυτό και όσες φορές η Ελλάδα περνούσε δύσκολες ώρες, ο Έλληνας της Κύπρου προσέτρεχε οικειοθελώς. Η προσμονή για εθνική ολοκλήρωση έθρεφε κάθε του ελπίδα. Γι αυτό και η μεταβίβαση της Μεγαλονήσου στους άγγλους γίνεται δεκτή με ανάμικτα συναισθήματα. Τα λόγια του Αρχιεπισκόπου Σωφρονίου κατά την υποδοχή των Βρετανών γίνονται το λάβαρο των αγώνων που ακολούθησαν:

«Δεχόμεθα την μεταβολή της κυβερνήσεως, τοσούτο μάλλον καθ’ όσον πεποίθαμεν η Μ. Βρετανία να βοηθήσει την Κύπρον, όπως έκαμεν με τα Ιονίους νήσους, ίνα αύτη ενωθεί μετά της μητρός Ελλάδος μετά της οποίας είναι Εθνικώς συνδεδεμένη». Ο λαός προσυπογράφει τα λόγια του Αρχιεπισκόπου και προσεύχεται: «θεέ μου και αξίωσε μας την Ένωση να δούμε κι’ ας δεν έχουμε με ψουμίν μήτε νερό να πιούμε». Αμέτρητες οι θυσίες στα δίσεκτα χρόνια που ακολούθησαν. Όνειρα που μας έγιναν δυστυχώς παντοτινοί εφιάλτες. Παρ’ όλα αυτά είμαστε ακόμη εκεί στην ακρότατη Νοτιανατολική εσχατιά του Ελληνισμού, αρνούμενοι την παράδοση…

ΤΟ ΑΝΤΙΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑΚΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΩΑΝΝΙΝΑ!

ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ!!!
ΤΟ ΑΝΤΙΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑΚΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΩΑΝΝΙΝΑ!
20 Μαρτίου 2011
Αγαλιάσονται ελληνικαί ψυχαί, αγαλιάσονται καρδίαι ανυπότακται! Η σήψις και η κομματοκρατία αναδιόμεναι από κυπριακούς μεσαίωνες καταγκρεμμίζονται από την εκτυφλωτική λάμψη του ηλίου που ανατέλλει ΤΟΛΜΗΡΑ, χαράζοντας την χρυσοπέλεκη αυγή της αυτόνομης περηφάνειας και της ελληνικής αξιοπρέπειας στην ηρωομάνα και εμβολιασμένη με κυπριακό ελληνικό αίμα Ήπειρο.

19 Μαρτίου 2011, σύμφωνα με τα αποτελέσματα των εκλογών του συλλόγου Κυπρίων φοιτητών Ιωαννίνων στον πρώτο χρόνο λειτουργίας μας η νεοσύστατη αυτόνομη φοιτητική κίνηση ΤΌΛΜΗ Ιωαννίνων κατελάβαμε 7,96% (32 ψήφοι) και με την δεύτερη κατανομή καταλάβαμε 1 έδρα από τις 7 έδρες στον σύλλογο. Ο άθλος που επιτεύχθηκε μας δίνει απέραντη ικανοποίηση γιατί μια ακόμη αντιομοσπονδιακή κίνηση αποκτά φωνή. Ταυτόχρονα μας δεσμεύει το καθήκον και η υπέρτατη ευθύνη να συνεχίσουμε το έργο μας. Ευχαριστούμε για άλλη μια φόρα όσους πίστεψαν και στήριξαν εμάς στις δύσκολες συνθήκες που αντιμετωπίσαμε από την πρώτη μέρα λειτουργίας μας. Επίσης ειδική μνεία πρέπει να κάνουμε για τους συναγωνιστές από άλλες πόλεις(Αθήνα, θεσσαλονίκη, Κέρκυρα) που ήρθαν να στηρίξουν τον όμορφο αγώνα μας.

ΤΟΛΜΗρά ας αναζοπυρώσουμε τη ΦΛΟΓΑ της ΔΡΑΣΙΣ και ας σταθούμε στις ΕΠΑΛΞΕΙΣ της ανιδιοτελούς μάχης κρατώντας λεβέντικα την ΑΣΠΙΔΑ, με ακλόνητη περηφάνια και ΜΕΤΩΠΟ καθαρό. Π άμε Ε λληνες Ο λοι Φ ορτισμένοι από την οργή του δικαίου που ξεχειλίζει για το ξεπούλημα εκ των έξω μέσω των έσω.

Ε δώ Φ ωνές Α νδρώνονται, Ε λληνικές Φ ωνές Π ύρηνες.

Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν
Κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες
Οδ.Ελύτης

Εκ του Δ .Σ
Α.Φ.Κ ΤΟΛΜΗ

Εσέις γη δεν νιώσατε

Εσέις γη δεν νιώσατε

Σας λυπάμαι..
Σας λυπάμαι γιατί εσείς δεν είστε τα παιδία μου.
Δεν είστε ο καρπός που φύτεψε ο αγώνας μου.
Την κληρονομιά που καταχραστήκατε
την είχα μπολιάσει μ'αίμα κι ιδέες.
Εσείς την αντιμετωπίσατε σαν να 'τανε
μία φωτογραφία και τη ρίξατε στα έγκατα του χρόνου.
Σας λυπάμαι γιατί της αγχόνης το τρέμουλο
ποτέ δεν θα βιώσετε.
Ο θάνατος εμένα με βρήκε γιομάτο και ντράπηκε,
το βλέμμα του γλίστρησε στη χαραμάδα της πνοής μου
και ξεθώριασε στον ύμνο του Ελληνικού πνεύματος.
Σας λυπάμαι γιατί εσείς γη δεν νιώσατε
μήτε στις πέτρες αφήσατε το στεναγμό σας να κυλήσει.
Σας λυπάμαι, μα πιότερο λυπάμαι, που λυπάμαι για λόγου σας..

Χριστόφορος Αττικουρής

Εικόνα: Παναγιώτης Παπαδόπουλος

Ευαγόρας Παλληκαρίδης

Ευαγόρας Παλληκαρίδης Γεννήθηκε στην Τσάδα, Πάφου, στις 27 Φεβρουαρίου, 1938. Το 1949, η οικογένεια του μετακόμισε στο Κτήμα. Σαν μαθητής του Γυμνασίου από το 1950, έζησε έντονα τους δύσκολους καιρούς που περνούσε η Κύπρος στην προσπάθεια της να κρατήσει το ελληνικό λάβαρο της ελευθερίας ψηλά, ζώντας κάτω από τον ζυγό του άγγλου κατακτητή που δήλωνε απερίφραστα ότι "ουδέποτε" θα έδιδε την ελευθερία στους κυπρίους. Πίστευε ακράδαντα στον δίκαιο του αγώνα της Κύπρου και η όλη πορεία του σημαδεύτηκε ανεξίτηλα, στα 13 του χρόνια, από το ιστορικό Δημοψήφισμα του 1951 με την αξίωση των ελλήνων κυπρίων για Ενωση με την μητέρα πατρίδα, την Ελλάδα. Πρέπει να σημειωθεί ότι σε καμμιά άλλη εποχή της πολυτάραχης ιστορίας της Κύπρου δεν εμπνεύστηκαν τόσοι πολλοί και διαλεχτοί νέοι για να αγωνιστούν και να πέσουν στον βωμό της ελευθερίας, γιατί τα ιδανικά ήταν ψηλά και το όραμα διπλό : ελευθερία και Ελλάδα. Xρειάζεται μεγάλη προσπάθεια από τον έλληνα κύπριο ευρωπαίο "καταναλωτή", τον μοιρολάτρη "αγωνιστή" ενάντια στον Τούρκο κατακτητή του 1974, το απαθή επισκέπτη που κάνει μπάνιο και τρώει ψάρι στις κατεχόμενες του ακρογιαλιές, να κατανοήσει εκείνο το όραμα και το μεγαλείο του. Γιατί, αντίθετα με την γενιά του Ευαγόρα, ο έλληνας κύπριος έχει από καιρό συμβιβαστεί με το να ζει την μισή του ελευθερία, χωρίς τις εθνικές του ρίζες, απολαμβάνοντας την θαλπωρή της ευδαιμονίας του, εφησυχασμένος από την Ευρωπαϊκή του ταυτότητα. Σαν ύβρη προς τους αγωνιστές της εποχής εκείνης και το αίμα τους, ο έλληνας Κύπριος του 2011 εθελοτυφλεί μπροστα στο μοιραίο και φρικτό φάσμα μιας "δικοινοτικής" Κύπρου, "διζωνικής", με "εκ περιτροπής προεδρία", και όπου έχει ήδη συγκατανεύσει να ξαναγράψει την ιστορία του για να μην "δηλητηριάζονται" οι νέοι του από τα ιδανικά του παρελθόντος του. Δέχτηκε ο έλληνας κύπριος να γίνουν οι αγώνες του υποσημειώσεις και να ξεχαστούν σε μια γενιά, όλα στο βωμό μιας αόριστης "επανένωσης", συνώνυμης με την υποτέλεια στη θέληση του κατακτητή και των "αξιοπρεπέστατων" του φίλων, μιας "επανένωσης" άκρως αντίθετης με την Ενωση των Παλληκαρίδηδων και των Αυξεντίου. Μέσα σ' αυτό το πνεύμα εποχής, ο Ευαγόρας από νωρίς έγινε ένας φλογερός αγωνιστής, ένας ακατανίκητος επαναστάτης, που με την δυναμική και γοητευτική του προσωπικότητα ενέπνεε τους συμμαθητές του, τους συμπολίτες του, και στο τέλος τους έλληνες της Κύπρου. Ο αγώνας και η δράση του ήταν πολύμορφοι, οι προβληματισμοί του ολοζώντανοι, και όταν η ψυχή του έφηβου Ευαγόρα ξεχείλιζε από το πάθος για δικαιοσύνη και ελευθερία, έβρισκε διέξοδο στην ποίηση. Το ταλέντο του και η αγνότητα της ψυχής του μας έδωσαν ανεκτίμητους στίχους, που αντηχουν στις ψυχές όλων των ελλήνων και όλων των ανθρώπων που αγωνίζονται για την ελευθερία τους. Την 1 Ιουνίου 1953 (15 ετών), παραμονή της στέψης της βασίλισσας των Αγγλων κατακτητών Ελισάβετ Β', και με αφορμή την ανάρτηση της Αγγλικής σημαίας στη θέση της Ελληνικής στο Ιακώβειο Γυμναστήριο στην Πάφο, οργανώνεται διαδήλωση διαμαρτυρίας από τους μαθητές. Ο Ευαγόρας ανναρριχήθηκε στον ιστό και υποβίβασε την σημαία του κατακτητή. Στις 16 Μαρτίου 1955 (17 ετών), πρωτοστάτησε σε διαδηλώσεις εναντίον της δίκης των 13 κρατουμένων σχετικά με την μεταφορά όπλων στις 25 Ιανουαρίου με το πλοιάριο "Αγ. Γεώργιος". Τον Απρίλιο 1955 ορκίστηκε μέλος της Ε.Ο.Κ.Α. Στις 19 Ιουνίου 1955 έλαβε μέρος στην ανατίναξη των δικαστηρίων της Πάφου. Στις 17 Νοεμβρίου 1955 συνελήφθηκε για την προσπάθεια του να προστατεύσει συμμαθητή του που είχαν δεμένο και κτυπούσαν δύο Αγγλοι στρατιώτες. Κατηγορήθηκε και αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση μέχρι την δίκη που θα γινόταν στις 6 Δεκεμβρίου. Στις 5 Δεκεμβρίου 1955 (17 ετών) πήγε αντάρτης στα βουνά της Πάφου. Ηταν μια καλά προετοιμασμένη ενέργεια, αποτέλεσμα σοβαρού προβληματισμού και έντονων αισθημάτων, για τους ανθρώπους που αγαπούσε, για τα ιδανικά του, για την πατρίδα του, και για την λατρεία του για την ελευθερία, που αποτύπωσε στο πηγαίο του ποίημα ΛΕΥΤΕΡΙΑ και που αφησε σαν αποχαιρετηστήριο στους συμμαθητές του : ΛΕΥΤΕΡΙΑ Θα πάρω μιαν ανηφοριά, Θα πάρω μονοπάτια, Να βρώ τα σκαλοπάτια Που παν στη Λευτεριά. Θ' αφήσω αδέρφια, συγγενείς, τη ΜΑΝΑ, τον ΠΑΤΕΡΑ, μεσ' στα λαγκάδια πέρα, και τις βουνοπλαγιές. Ψαχνοντας για τη λευτεριά, θα 'χω παρέα ΜΟΝΗ, κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές. Τώρα κι' άν είναι χειμωνιά, θαρθεί το καλοκαίρι, τη Λευτεριά να φέρει, σε πόλεις και χωριά. Μα δεν μπορώ να καρτερώ. Θα πάρω μιαν ανηφοριά, Θα πάρω μονοπάτια, Να βρώ τα σκαλοπάτια Που παν στη Λευτεριά. Τα σκαλοπάτια θ' ανεβώ, θα μπω σ' ένα παλάτι, το ξέρω - θαν' απάτη, δε θάναι αληθινό. Μεσ' στο παλάτι θα γυρνώ ώσπου να βρω τον θρόνο βασίλισσα μια μόνο θα κάθεται σ' αυτόν. Κόρη πανώρια, θα της πω, άνοιξε τα φτερά σου και πάρε με κοντά σου, Μονάχ' αυτό ζητώ. Το βάπτισμα του πυρός πήρε στην επίθεση κατά του Αστυνομικού Σταθμού Δρούσειας λίγο πριν τα Χριστούγεννα 1955, και η δράση του συνεχίστηκε στους επόμενους 12 μήνες στα χωριά της Πάφου, στο Κτήμα, μετά στη Λευκωσία, και πίσω στην Πάφο, στα χωριά Τάλα, Τσάδα, Λυσό, Κινούσα, Πωμό, Πολέμι, Παναγιά, και Χόλη. Την νύκτα της 18 Δεκεμβρίου 1956 (18 ετών) συνελήφθηκε από τους Αγγλους μαζί με άλλους συντρόφους του μεταφέροντας οπλισμό κοντά στο χωριό Λυσός στην Πάφο. Στις 25 Φεβρουαρίου 1957 κατηγορήθηκε για μεταφορά πυροβόλου όπλου (bren-gun), αψηφώντας τις επιπτώσεις παραδέχτηκε ενοχή, και καταδικάστηκε σε θάνατο. Της καταδίκης ακολούθησαν πολλές διαμαρτυρίες τόσον από την Κύπρο όσο και από το εξωτερικό. Εγινε αίτηση χάριτος προς την βασίλισσα των Αγγλων κατακτητών, αλλά στην "τρυφερή" καρδιά της 30-χρονης μητέρας και βασίλισσας δεν βρέθηκε εκείνο το ίχνος ανθρωπιάς που χρειαζόταν για να δώσει χάριν. Και καλύτερα έτσι! Γιατί ο Ευαγόρας, η ψυχή της Κύπρου, ποτέ δεν θα άντεχε τον οίκτο του κατακτητή, ... την ντροπή της χάριτος. Γιατί ο "Βαγορής" διψούσε για τον θάνατο που φέρνει λευτεριά, ... γιατί ο χείμαρρος που λέμε "Βαγορή" έπρεπε να ακολουθήσει την μοιραία του πορεία προς την ελευθερία και την αθανασία. Ο Βαγορής απαγχονίστηκε τα μεσάνυχτα της 13ης Μαρτίου 1957. Ηταν 18 ετών. Είναι αθάνατος.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

Γρηγόρης Aυξεντίου ο υπαρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α. «Μολών λαβέ»

Γεννήθηκε στο χωριό Λύση Αμμοχώστου την 22α Φεβρουαρίου 1928. Μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο μετέβη στην Ελλάδα για να σπουδάσει στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Μπήκε τελικά στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών και παράλληλα μελετούσε για να εγγραφεί στη Φιλοσοφική. Υπηρέτησε ...στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα ως Ανθυπολοχαγός πεζικού και μετά επέστρεψε στην Κύπρο, όπου εργάστηκε ως οδηγός ταξί.

Την 20η Ιανουαρίου 1955 έγινε η πρώτη συνάντηση του Αυξεντίου με τον Γεώργιο Διγενή - Γρίβα, που ήταν αρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α. (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών) και μπήκε στον αγώνα κατά των Άγγλων. Την άνοιξη του ιδίου χρόνου συμμετείχε στις επιθέσεις κατά της Ηλεκτρικής Εταιρείας και του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Λευκωσίας.

Πολύ γρήγορα διακρίθηκε για τις ηγετικές του ικανότητες και του δόθηκε η θέση του υπαρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α, της μεγαλύτερης απελευθερωτικής οργάνωσης στο νησί, με κύριο στόχο την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια της σύντομης αντιστασιακής του δράσης έλαβε τα ψευδώνυμα «Ζήδρος», «Ρήγας», «Αίαντας», «Άρης», «Μάστρος» και «Ζώτος».

Οι Άγγλοι κατακτητές έκαναν πολλές προσπάθειες για να τον συλλάβουν και τον επικήρυξαν με 5.000 λίρες. Ο Αυξεντίου πάντα τους ξέφευγε και ποτέ δεν έχασε το κουράγιο του. Μια φορά μεταμφιέστηκε σε καλόγερο και κέρασε τους άγγλους διώκτες του χωρίς να τον αναγνωρίσουν. Την 10η Ιουνίου του 1955 βρήκε την ευκαιρία να παντρευτεί την αγαπημένη του Βασιλική στο μοναστήρι του Αχειροποιήτου.

Την 12η Δεκεμβρίου 1955 ο Αυξεντίου και όλη η ιεραρχία της Ε.Ο.Κ.Α. παγιδεύτηκαν από τους Βρετανούς στο όρος Τρόοδος, κοντά στο χωριό Σπίλια. Ο Αυξεντίου, όχι μόνο οδήγησε τους συντρόφους του σε ασφαλές μέρος, αλλά άφησε τους Άγγλους να αλληλοπυροβολούνται και να έχουν πολλά θύματα.

Στα τέλη Φεβρουαρίου 1957 οι αγγλικές δυνάμεις ασφαλείας έλαβαν την πληροφορία από ένα βοσκό ότι ο Αυξεντίου και η ομάδα του κρύβονται σε μια σπηλιά πλησίον της Μονής Μαχαιρά στο όρος Τρόοδος. Αμέσως, απόσπασμα από 60 στρατιώτες έφθασε εκεί το απόγευμα της 2ας Μαρτίου. Περικύκλωσε τη σπηλιά και κάλεσε τον Αυξεντίου να παραδοθεί. Ο επικεφαλής του βρετανικού αποσπάσματος, ανθυπολοχαγός Μίντλετον, πλησίασε την είσοδο της σπηλιάς και φώναξε: «Ρίξε τα όπλα σου και παραδώσου, αλλιώς θα επιτεθούμε». Κάποιος απάντησε: «Καλά παραδινόμαστε». Τέσσερις άνδρες βγήκαν έξω, όχι και ο Αυξεντίου. Ο Μίντλετον τον κάλεσε και πάλι να παραδοθεί, αλλά έλαβε την υπερήφανη απάντηση «Μολών λαβέ».

Αμέσως, τέσσερις στρατιώτες όρμησαν μέσα στη σπηλιά. Ο Αυξεντίου τους υποδέχτηκε με καταιγιστικά πυρά. Οι τρεις Βρετανοί οπισθοχώρησαν έντρομοι, ο τέταρτος, ένας δεκανέας, έπεσε νεκρός. Ο Μίντλετον ζήτησε ενισχύσεις, οι οποίες κατέφθασαν αμέσως με ελικόπτερα. Η μάχη συνεχίσθηκε για 10 ώρες, χωρίς αποτέλεσμα για τους επιτιθέμενους. Μπροστά στο αλύγιστο θάρρος του Αυξεντίου και αφού χρησιμοποίησαν όλων των ειδών τα όπλα, οι Βρετανοί έρριψαν στη σπηλιά βόμβες πετρελαίου. Τεράστιες φλόγες κάλυψαν το σπήλαιο, για να τυλίξουν σε λίγο το κορμί του Αυξεντίου.

Η μάχη τελείωσε στις 2 το βράδυ της 3ης Μαρτίου 1957. Το πτώμα του ηρωικού πατριώτη βρέθηκε απανθρακωμένο και τάφηκε την επομένη στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας, στο χώρο που είναι γνωστός σήμερα ως «Τα Φυλακισμένα Μνήματα». Ο Γρηγόρης Αυξεντίου ήταν μόλις 29 ετών.

Ο Γρηγόρης Αυξεντίου αγωνίσθηκε για την απελευθέρωση και για την Ένωση με τη μητέρα Ελλάδα. Η σημερινή κυπριακή κυβέρνηση αγωνίζεται για την Ομοσπονδία και για τη λεγόμενη επανένωση με τους τουρκοκυπρίους! Παράλληλα φωτογραφίζει και προσπαθεί να τρομοκρατήσει νεαρά παιδιά που έχουν το φρόνημα του Αυξεντίου. Μάταιος κόπος. Τα παιδιά του Αυξεντίου δεν τρομοκρατούνται. Αντιθέτως ετοιμάζονται!

                                                       

ΑΥΤΟΝΟΜΗ - ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ 

ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ