Ποιά είναι η πραγματική θέση της Τουρκίας απέναντι στο κράτος της Ελλάδος και της Κύπρου και τι κρύβεται πίσω απο τις τουρκικές πράξεις που σχετίζονται με εμας;Κατ’αρχάς , για να μπορέσουμε να απαντήσουμε στα όποια ιστορικά ερωτήματα θέτονται κατά καιρούς, πρέπει πρώτα να αποδεχτούμε ορισμένες ιστορικές αλήθειες. Με την αποδοχή των ιστορικών γεγονότων ως έχουν θέτουμε ισχυρά θεμέλια, τα θεμέλια της αλήθειας, στην απάντηση που πρόκειται να δώσουμε.
Πολλές φορές με πρόφαση τον διεθνισμό και την συνένωση των λαών μέσα απο μια κοινή ιστορική πορεία, οι σελίδες της ιστορίας ξαναγράφονται με αποτέλεσμα την αλλοίωση ή ακόμη και την απόκρυψη ορισμένων γεγονότων.
Αν όμως επιθυμούμε να μιλούμε τον λόγο της αλήθειας πρέπει να αποδεχτούμε την πραγματικότητα όπως αυτή είναι χωρίς εξωραισμούς.Τα γεγονότα της Σμύρνης του 1922 περιγράφονται καλύτερα με τις λέξεις καταστροφή, σφαγή και γενοκτονία, παρά με την λέξη συνωστισμός. Παρομοίως, το καλοκαίρι του 1974 στην Κύπρο περιγράφεται με τις λέξεις πρόσφυγες, νεκροί και αγνοούμενοι, και όχι με τις φράσεις ειρηνική παρέμβαση της Τουρκίας.
Ας περάσουμε όμως στο κύριο ερώτημα του κειμένου. Ποιά είναι η θέση της Τουρκίας σε συνάρτηση με τη δική μας θέση; Θεωρώ οτι οι θέσεις της Τουρκίας ήταν πάντα ξεκάθαρες. Αντίθετες με τα συμφέροντα μας, τόσο αντίθετες που πολλές φορές απειλείται η φυσική μας επιβίωση, ωστόσο ξεκάθαρες.
Ο πολιτικός ευπρεπισμός είναι λέξεις μάλλον άγνωστες για αυτούς, αφού οι δηλώσεις και οι πράξεις τους αντικατοπτρίζουν ένα απίστευτο πολιτικό θράσος. Το πολιτικό θράσος αυτό σε συνδιασμό με τον στρατιωτικό αμοραλισμό της στρατιωτικής φατρίας, μπορεί να να αποβεί μοιραίο. Άλλωστε δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν παραβεί κανονισμούς του διεθνούς δικαίου. Αυτή η έλλειψη πολιτικού ευπρεπισμού και ίσως ακόμη και μιας πιο διπλωματικής προσέγγισης των γεγονότων, μπορεί και πρέπει να λειτουργήσει προς το δικό μας συμφέρον.
Όταν ο αντίπαλος δεν ενδιαφέρεται να κρύψει τα χαρτιά του, εμείς απλά πρέπει να επεξεργαστούμε τις καταστάσεις και να λάβουμε τα ανάλογα μέτρα. Οι θέσεις και οι σκοποί της Τουρκίας καθίστανται φανεροί με μια απλή περιδιάβαση της ιστορίας.
Ας ρίξουμε όμως μια ματιά στις ενέργειες της γείτονικής μας χώρας. Οι παραβάσεις-παραβιάσεις στο Αιγαίο είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο. Στην Κύπρο η τουρκική κατοχή του 37% της νήσου υφίσταται τα τελευταία 37 χρόνια, ενώ δεν λείπουν οι τουρκικές απειλές για τις γεωτρήσεις που αναμένονται να ξεκινήσουν σύντομα εντός της ΑΟΖ της Δημοκρατίας της Κύπρου.
Οπότε βλέπουμε την Τουρκία να απειλέι, να αγνοεί τους κανονισμούς του Διεθνούς Δικαίου και να στοχεύει στην επέκταση των εδαφών της εις βάρος του ακριτικού κυρίως ελληνισμού.
Η Τουρκία βασίζεται σε δύο αρχές οι οποίες φαίνεται να αποτελούν και τον βασικό άξονα της εξωτερικής της πολιτικής.
Η πρώτη αρχή είναι αυτή του ‘Win by fright, not by fight’. Η μεγαλύτερη νίκη είναι αυτή που κερδίζεται χωρίς να δοθεί μάχη, κάτι που πιστεύω οτι αποτελεί και στόχο της Τουρκίας.
Η δεύτερη αρχή είναι αυτή του ‘Τα δικά μου δικά μου, και τα δικά σου δικά μου’. Η κατάληψη μέρους της Κύπρου, η κρίση των Ιμιών και οι καθημερινές αμφισβητήσεις του εθνικού μας χώρου, δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας.
Με την εφαρμογή των δύο αυτών αρχών, η Τουρκία έχει κατορθώσει να δημιουργήσει μια εικόνα γύρω απο το όνομα της, η οποία σε αρκετά σημεία δεν συνέχεται με την πραγματικότητα. Στα μάτια μας φαντάζει ως η υπερδύναμη που με μηδαμινές απώλειες δύναται να μας καταλάβει. Σ’αυτό έχει βέβαια συμβάλει και η τάση που έχουμε να υποτιμούμε τις δυνάμεις και τις δυνατότητες μας. Έτσι, φτάσαμε στο σημείο να υπερεκτιμήσουμε τις δυνατότητες (στρατιωτικές κυρίως) της Τουρκίας.
Αν η Τουρκία είναι πράγματι όσο ισχυρή παρουσιάζεται να είναι, τότε πώς δεν έχει καταφέρει να δώσει λύση στο Κυπριακό πρόβλημα τέσσερις δεκαετίες σχεδόν, μετά την εισβολή του 1974;
Πώς γίνεται να παραμένει ελληνική η ελεύθερη Κύπρος, την στιγμή που ο σκοπός της Τουρκίας είναι η πλήρης και οριστική κατάληψη ολόκληρου του νησιού;
Ακόμη, πώς εξηγείται το γεγονός οτι παρά τις πραγματικά πολυάριθμες παραβάσεις-παραβιάσεις στο Αιγαίο, δεν έχουν προχωρήσει σε κατάληψη νησιού ή έστω βραχονησίδας;
Ίσως τελικά η εικόνα των στρατιωτικών δυνατοτήτων της Τουρκίας να είναι περισσότερο μύθος παρά πραγματικότητα, ένας μύθος στου οποίου την γέννηση έχουμε συμβάλει.
Παρ’όλα αυτά, επιθυμώ να τονίσω οτι η τουρκική απειλή είναι μια υπαρκτή απειλή. Με μια γρήγορη ματιά στα γεγονότα του παρελθόντος (τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς, Σμύρνη, Κύπρος) αντιλαμβανόμαστε οτι ένα σενάριο επίθεσης και προσπάθειας κατάληψης ελληνικών εδαφών με ταυτόχρονη εξόντωση του ελληνικού πληθυσμού των περιοχών αυτών, δεν απέχει και πολύ απο την πραγματικότητα.
Σε καμμιά περίπτωση δεν αμφισβητώ την ύπαρξη του ενδεχομένου μιας τουρκικής εφόδου. Αυτό που αμφισβητώ, είναι το πραγματικό μέγεθος και η ισχύς που θα είχε μια τέτοια επίθεση.
Σ’αυτό το σημείο πρέπει να επισημανθεί οτι ένας πιθανός λόγος ύπαρξης των συνεχών απειλών, των κούφιων δηλώσεων και φυσικά όλων των παραβιάσεων: Επιδιώκεται η ‘μουδιοποίηση’ των αντιδράσεων μας. Με άλλα λόγια επιχειρείται η νάρκωση της ετοιμότητας μας, ούτως ώστε σε περίπτωση πραγματικής επίθεσης να υπάρξει αυτό το πλεονέκτημα για εκείνους.
Το θετικό που υπάρχει στη στάση της Τουρκίας και όπως έχω προαναφέρει πρέπει να εκμεταλλευτούμε, είναι η έλλειψη μυστικοπάθειας εκ μέρους της. Οι ‘καυτές’ περιοχές του χάρτη είναι πλέον προφανέστατες, το μόνο που μένει να κάνουμε είναι να τις θωρακίσουμε κατάλληλα.
Κλείνοντας αντί επιλόγου θα ήθελα να υπενθυμίσω τα λόγια ενός Ελδυκάριου του 1974, όταν κλήθηκε να απαντήσει στην ερώτηση τι είναι ο Τούρκος:
’Για τον Έλληνα ο Τούρκος δεν είναι τίποτα...’
Στεφανία Νικολάου
Φοιτήτρια Ιατρικής
